Վարագույրը բարձրանում է

... Աշխարհը բեմ է,մարդիկ` դերասան...

 Վարագույրը բարձրանում է, ու մարդիկ իրենց իսկ ծննդյան օրից սկսում են խաղալ իրենց դերը: Միայն թե թատրոնի ու <<կյանքի թատրոնի> միջև մի քանի տարբերություններ կան.իրական թատրոնւոմ,սովորաբար,դերասանները չեն որոշում իրենց դերը,իսկ կյանքում մենք ենք որոշում մեր ինչպիսին լինելը: Մենք ենք որոշում խաղալ բարի կերպար թե չար,լինել պարզ ու անկեղծ թե նենգ ու խաբեբա:Կյանքում չկան հատուկ կանոններ,մարդիկ իրենց ներկայացումների մեջ ազատ են,իրենք են որոշում իրենց կյանքի սյուժեն`իհարկե հետևելով սցենարին,որը մեր ճակատագիրն է:

 Մարդիկ,ովքեր ընտրում են բացասակն կերպար,հնարավորություն ունեն իրենց դերը փոխելու ու ազնիվ ապրելու: Բայց նրանց մեծամասնությունը հակառակն է անում`խորանալով չարության մեջ:

 Դերասանի համար կարևորն այն է,որ ներկայացումից հետո արժանանա հանդիսատեսի բուռն ծափահարություններին ու գովքին: Այդ ժամանկ նա կզգա,որ իրեն հաջողվել է լավ խաղալ դերը: Իսկ կյանքում այդպես չէ,մարդկանց համար կարևոր չէ,թե նրանց արարքները դուր գալիս են մյուսներին,թե ոչ,կարևորը`ինքը հասնի իր բարձունքին,թեկուզ ոտնահարի մյուսներին: Այսպիսինները խաղում են իրենց դերը անգամ այն դեպքում,երբ թատրոնը դատարկ է...

 Եկեք կյանքը չվերածենք թատրոնի,որքան էլ որ դրանք համաեմատելի ու նման լինեն իրար: Եկեք ապրենք այն հույսով,որ մարդկանց մեջ չկա չար ու բարի,այլ մեզ թվացյալ չար մարդկանց մեջ ուղղակի բարին թաքնված է,ու մենք նրանց պետք է ուղղենք,ճիշտ ճանապարհին կանգնեցնենք,որպեսզի աշխարհն այսուհետ զերծ մնա թատրոն կոչվելուց;